Το μαζί που μας ενώνει - Πόπη Διαμαντοπούλου

Εκείνη την εποχή όλα ήταν πιθανά.

Ακόμα και τα απίθανα.

Να βγαίνεις το βράδυ και να νιώθεις τον ήλιο να λάμπει πλάι σου.

Ακόμα και να περπατάς σε δρόμους μεταξύ θάλασσας και φεγγαριού.

Να νιώθεις τον ίλιγγο και να σ΄αρέσει, να γλιστράς στην κόψη,

να ματώνεις και να ’ναι γλυκός ο πόνος.

Να πεθαίνεις και ν’ ανασταίνεσαι,

όπως η φύση την άνοιξη.

Με έρωτα.

Ήθελες καιρό να φύγεις κι ας κρατιόσουν στο μπράτσο μου

να διανύσουμε μαζί τις μέρες.

Θυμάσαι που μας παρέσυρε ο άνεμος;

Μα και τότε σταθήκαμε ορθοί,

γιατί το Μαζί πάντα θα μας ενώνει.

Ήθελες καιρό να φύγεις.

Κι ας έφτιαξα φωλιά να με ζεσταίνεις.

Κι όσα βήματα μετρούσα μέχρι εκεί, να ακούς!

Κι ας με κοιτούσες με’κείνο το βλέμμα της φυγής,

που πάντα προσπερνούσα.

Ήθελες καιρό να φύγεις!

Ήθελα να μείνεις για καιρό!

Κι ας έμενε σε εκκρεμότητα, ανάμεσά μας, η ώρα της φυγής.

Για να μένει η ελπίδα ζωντανή πως θα είμαστε μαζί για πάντα…

Το εξώφυλλο της έκδοσης κοσμεί εικαστική δημιουργία του Alessandro DeMartino.

Βιογραφικό:

Η Πόπη Διαμαντοπούλου γεννήθηκε στον Πειραιά.

Σπούδασε χορό και τραγούδι, ενώ πάντα αφιέρωνε, και συνεχίζει, στην ποίηση τον

ελεύθερό της χρόνο.

Το 2004 εκδόθηκε το διήγημά της «Σε δεύτερο πρόσωπο», το 2008 το λεύκωμα

«Ντύθηκα καράβι», που υποστηρίζει με λόγο τα έργα του Σώτου Κωνσταντίνου Γονιού, γνωστού ζωγράφου, το 2011 η ποιητική συλλογή «Αποκλίνουσες ροές», το 2014 η ποιητική συλλογή «Εθελουσία

έξοδος».

Εργάστηκε στις Πωλήσεις, στο Marketing και στη Διεύθυνση Επικοινωνίας μεγάλης

εταιρίας και απέκτησε χρήσιμη εμπειρία από τις ανθρώπινες σχέσεις.