Ζωτικές αυταπάτες - Βίκυ Κέκη

Αναφορές της ποιήτριας Χριστίνας Οικονομίδου στην ποίηση της Βίκυς Κέκη.

Από τις πρώτες σελίδες, ακόμα-ακόμα από τις πρώτες της λέξεις σ' αυτήν την ποιητική συλλογή, η Βίκυ Κέκη μας αποσαφηνίζει τη στάση της απέναντι στη ζωή και τον κόσμο που την περιβάλλει.

Ισοβίως γρατζουνίζω

ξεραμένες μπογιές 

σε κουφάρια ναυαγίων

(....)

(από το ποίημά της Άνωση) 

Γυμνά και λιτά, με μια σοφία που έχει περισσότερο να κάνει με το ένστικτο παρά με τον νου, μας παραδίδει μια μυθοπλασία κοντά σ' ό,τι αγγίζει τον απόλυτο πραγματισμό της ζωής.

Με σκούντηξε το σύμπαν ενοχλητικά 

μου θύμισε χειμώνα και σαπίλα.

Στα σκουπίδια είχε πετάξει 

όλα μου τα φωνήεντα.

(από το ποίημα Φαίνεσθαι)

Τρεις είναι κυρίως οι άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφονται τα ποιήματα της συγγραφέως: Η κοινωνική ευαισθησία/επαγρύπνηση, η ερωτική επιθυμία και το προσωπικό βίωμα, η ανατομή του εαυτού. Και όλ' αυτά μαζί ως εργαλεία αυτοκριτικής, αυτογνωσίας και αντίδοτου στην τελεσίδικη απόφαση εις βάρος όλων μας ανεξαιρέτως, αυτήν της φθαρτής και θνητής μας φύσης.

Το σύμπαν σκίζει τη σιωπή

ουρλιάζει ο άνεμος

και συνεχίζει ν' ανακατεύει

τα μαλλιά της γης.

(από το ποίημα vita vs morte)

Επίσης: 

Μεγάλωσα.

Δεν ωρίμασα.

Ούτε θα γεράσω.

Έχω την ασθένεια της υπερβολής.

Σκάκι η ζωή μου

μα βασίλισσα δεν έγινα ποτέ

 (από το ποίημα Τρίλιζα)

Η Βίκυ Κέκη γεννήθηκε και ζει  στην Αθήνα. Σπούδασε  στο Πολιτικό  τμήμα της Νομικής Σχολής Αθηνών. Δούλεψε στον τραπεζικό τομέα. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής, θεάτρου, κινηματογράφου. 

Μονόπρακτο της έχει παρουσιαστεί στην παράσταση  «Ο δάσκαλός μας ο Σοπενχάουερ» του Μικρού Πολυτεχνείου στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης τον Ιούνιο του 2016.

Αγαπά και ασχολείται με το θέατρο. Συμμετείχε στην παράσταση «Έρως Θάνατος»  με  έργα  του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (2019-2020), καθώς και σε πολλές ερασιτεχνικές παραστάσεις (θέατρο Εξαρχής). 

Ποίημά της έχει δημοσιευτεί σε συλλογική έκδοση στο I travel poetry.