Αύριο στάχυα οι λέξεις - Ζωή Δικταίου

Η πρώτη ποιητική συλλογή της Ζωής Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου για τα πεζογραφήματά της) αποτελείται από τρεις ενότητες: 

Κόντρα στη λήθη (17 ποιήματα), 

Της Κρήτης (11 ποιήματα) 

και Μέτρησα τον χρόνο με λέξεις (34 ποιήματα)

Όλες οι ενότητες της συλλογής μιλούν για αξίες που θαρρείς έρχονται από άλλες εποχές, χρόνων ριζίτικου ταμπεραμέντου κι ανυποχώρητης αξιο-πρέπειας.

Γιώργος Τζιτζικάκης 

Συγγραφέας.

Η ποίηση της Ζωής Δικταίου είναι ερωτευμένη με τις λέξεις και τις εικόνες. Οι δεύτερες ολοζώντανες, πολύ¬χρωμες, ευωδιαστές. Πίσω τους φανερώνεται η μου¬σικότητα του ρυθμού, που δημιουργεί η επιλογή τών λέξεων, καθώς παίρνουν ζωή μέσα από το νόημα της εκφραστικής επιλογής τής δημιουργού, αυτό που χαρα¬κτηρίζει το προσωπικό της ύφος. 

Άγγελος Πετρουλάκης 

Συγγραφέας, Ποιητής

Οι λέξεων, όχι μόνο στον λόγο αλλά και στη ζωή – όπως τα στάχυα μας δίνουν το ψωμί. 

Οι λέξεις που κρύβει μέσα της η ποιήτρια είναι αυτές που ακόμη δημιουργικά ερμηνεύει. Οι λέξεις μεταμορφώνονται σε όραση και η όραση αποκαλύπτει τη μαύρη αλήθεια. Η όραση αυτή γίνεται όλο και πιο σκληρή και ξεφτελίζει ως και τον έρωτα.

Ώσπου, η ανάγκη της ζωής ξαναζωντανεύει την επικράτεια του πάθους, αφού είμαστε όλοι σκλάβοι της παντοδυναμίας του Αύ¬ριο.

Αυτό το βιωματικό παιχνίδι ανάμεσα στην έντονη φαντασία και τη σκληρή πραγματικότητα το παίζει με εξαιρετική ευλυγισία η ποίηση της Ζωής Δικταίου.

Κατερίνα Αγγελάκη- Ρουκ

Αριθμός σελίδων: 240

ISBN: 

Ημερομηνία έκδοσης: Φθινόπωρο 2018

Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο 

Διαστάσεις: 17Χ24

Βιογραφικό

21  Νοεμβρίου του 1962  πιστή στο ραντεβού που είχε ορίσει η μοίρα συνάντησα πρώτη φορά το φως της αυγής στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης. Μεγάλη τύχη να γεννηθώ στο ακριβό  σμίξιμο ή μήπως είναι αλήθεια  χωρισμός, της νύχτας με τη μέρα. Εκεί στο φίλημα του ορίζοντα και της θάλασσας στη Σπιναλόγκα, θαρρώ είναι από τότε ταπεινός προσκυνητής ο λογισμός μου. Οι ρίζες μου, ρίζες τιμής είναι  στο Οροπέδιο Λασιθίου στο Τζερμιάδο. Ανάμεσα στη Δίκτη και τη Σελένα μεγάλωσα, κορφές που ακόμη και τώρα φεγγοβολούν στον ύπνο μου φωτίζοντας διακριτικά τη δική μου  αλήθεια για να μη χαθώ στα σύγχρονα σκοτάδια. Μεγάλωσα και με τις γιαγιούλες μου, με πολύ αγάπη και καλοσύνη. Κρατώ στο μυρογυάλι της καρδιάς την αθωότητα του παιδιού που υπήρξα και μυρωδιές πολλές , της ασβεστωμένης αυλής, του βασιλικού, της κανέλας, του μήλου, του αχνιστού ψωμιού, του μούστου... και του Αυγούστου που ήταν και είναι πάντα του γούστου μου. Το ασήμι του φεγγαριού με μαγνητίζει. Αποπειράθηκα να αγγίξω κάποτε ένα φεγγάρι, αυτό που ανατέλλει στον Κάστελλο και πίστεψα πως ήταν δικό μου. Δεν τα κατάφερα... η θεία  Μαρία με γύρισε πίσω, έτσι έλεγε η γιαγιά μου και σταυροκοπιόταν τονίζοντας το '' ευτυχώς  '', μα ποτέ δεν το παραδέχτηκα αυτό το  ευτυχώς... 

Μια νεράιδα είχα συναντήσει εκείνη τη νύχτα. '' Όταν  αγαπήσεις και πονέσεις  θα ’ρθει μόνο του να σε βρει ''  είχε ψιθυρίσει... και μύριζε χώμα βρεγμένο η ανάσα της. 

Ζω στην Κέρκυρα και εργάζομαι στην Επαγγελματική Σχολή του Υπουργείου Τουρισμού. Θαυμάζω το φως  και αγωνίζομαι προσπαθώντας  να πείσω και  να μάθω τα παιδιά  και τα παιδιά μου να ζητούν και να διεκδικούν  τον  αμύθητο θησαυρό της Ζωής και του Έρωτα, με αφετηρία την ψυχή, κρατώντας το νου ελεύθερο, με πράξεις Αγάπης εξυψωμένες στους αιθέρες, για να κρατήσει ο κύκλιος χορός των μικρών θεών και Αύριο... να αγγίξουν τα μυστήρια και το μεγαλείο του σύμπαντος  κοινωνώντας την αιωνιότητα. 

Όταν κλείνω τα μάτια  ταξιδεύω πάντα πίσω απ' τον καιρό και ψάχνω  σημάδια στην πολυτέλεια της μοναξιάς, στις αναμνήσεις, στα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης και στα κόκκινα μήλα του λασιθιώτικου κάμπου, αυτά που κρέμονται  απείραχτα απ’ τις πάχνες  στα χιονισμένα  κλαδιά και λιτανεύουν τα λόγια και τα καρδιοχτύπια  της πρώτης αγάπης κι όταν τ' ανοίγω τα ματοτσίνορα  ξέρω καλά πως... το δάκρυ δεν αφήνει ενθύμια. Είμαι πάντα πρόθυμη στο ταξίδι του νόστου και του Νότου κι όλο μαζεύω στην ανέμη το ασημένιο νήμα, για να ντύσω το δικό μου φεγγάρι Αύριο... μπορεί μια νύχτα του Αυγούστου εκεί στην Κρήτη να  με περιμένει ξανά  στο σταυροδρόμι η ίδια νεράιδα...