Αύριο νυχτώνει φθινόπωρο - Χαρούλα Βερίγου

Έρωτας γητευτής, με στοιχεία επικά στα μάτια της, εκείνος που έρχεται για να βρίσκει το φθινόπωρο ουρανό. Αποκτά και δίδει νόημα στη Ζωή, αποπνέοντας ένα ιδιαίτερο πνευματικό άρωμα, γι’ αυτό και του αφήνεται με εμπιστοσύνη. Μαθαίνει να ονειρεύεται και μεταμορφώνεται ανάμεσα στη μουσική και τη ζωγραφική. Ξυπνά από την άφεγγη νύχτα και κλείνει ξανά, ραντεβού με το φως στα μάτια του. Στα μάτια του Αλέξανδρου, τα γεμάτα μελαγχολία και μυστήριο όλα είναι ξεκάθαρα. Τα δικά της, συχνά σκοτεινιάζουν από φόβο κι ας ακούει, την ίδια κάθε φορά υπόσχεση, «Αύριο… νυχτώνει φθινόπωρο». Η εξαιρετική ελευθερία που αντλεί από τον Έρωτα θα την οδηγήσει στη σύγκρουση με το οικογενειακό περιβάλλον. Για τη Ζωή, είναι δεδομένο πως η ικανότητα της ανθρώπινης φύσης να αλλάζει και να εξελίσσεται, είναι ατελής χωρίς τον Έρωτα, την Τέχνη και την Αγάπη. Για τη μητέρα της πάλι, ακριβώς το αντίθετο, «χρειάζεσαι έναν άνθρωπο οικονομικά εύρωστο και διασφαλίζεις τα πάντα» συνηθίζει να λέει. Ο θείος και ο εξάδελφος Αντώνης, έχουν εντολή να την «προστατεύουν», φυσικά αστυνομεύοντας τις κινήσεις της. Άνθρωποι γεμάτοι εγωισμό, καχυποψία, εκδικητικότητα. Είναι εκείνοι που θα επιβεβαιώσουν την πραγματικότητα του κακού, όταν τυφλωμένοι από μίσος, δεν θα διστάσουν να παραδώσουν στις φλόγες το ατελιέ του Αλέξανδρου και να χτυπήσουν ανελέητα τον ίδιο. Η πλοκή εξελίσσεται μέσα από έντονη συναισθηματική φόρτιση, με ακραίες σκηνές οικογενειακής βίας. Θα ζήσουν όμως και οι δυο τους, στιγμές πρωτοφανείς, σε μια εξιδανικευμένη ερωτική συνάντηση, εκεί που ο ενθουσιασμός και η περηφάνια συναντιούνται με το ήθος και την ψυχική ολοκλήρωση. Η συνείδηση θα φέρει μεγαλύτερο πόνο από τον ίδιο τον όλεθρο και την απώλεια στη Ζωή. Μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, θα γλιτώσει από το αρρωστημένο οικογενειακό περιβάλλον. Υπακούει στην εσωτερική επιταγή να συνεχίσει το δρόμο της, αλλά χωρίς τον Αλέξανδρο. Φεύγει, για να προχωρήσει μπροστά, γνωρίζοντας καλά, πως όποιος έχει ρισκάρει να ερωτευτεί αληθινά, μπορεί να ζήσει διεκδικώντας μια άλλη θέση στο μέλλον, γιατί ο Έρωτας δεν είναι μόνο το μέσον κατανόησης της ψυχής, αλλά και το όχημα να ταξιδέψεις, να πας μακριά. Στην καρδιά της, που δεν περιορίζεται από τον ανθρώπινο παράγοντα και χρόνο, θα κρατήσει οικεία την εικόνα του με σεβασμό.

Αριθμός σελίδων: 256

ISBN: 978-618-5101-12-1

Ημερομηνία έκδοσης: Ιούνιος 2015

Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο

Διαστάσεις: 14x21

Βιογραφικό

21  Νοεμβρίου του 1962  πιστή στο ραντεβού που είχε ορίσει η μοίρα συνάντησα πρώτη φορά το φως της αυγής στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης. Μεγάλη τύχη να γεννηθώ στο ακριβό  σμίξιμο ή μήπως είναι αλήθεια  χωρισμός, της νύχτας με τη μέρα. Εκεί στο φίλημα του ορίζοντα και της θάλασσας στη Σπιναλόγκα, θαρρώ είναι από τότε ταπεινός προσκυνητής ο λογισμός μου. Οι ρίζες μου, ρίζες τιμής είναι  στο Οροπέδιο Λασιθίου στο Τζερμιάδο. Ανάμεσα στη Δίκτη και τη Σελένα μεγάλωσα, κορφές που ακόμη και τώρα φεγγοβολούν στον ύπνο μου φωτίζοντας διακριτικά τη δική μου  αλήθεια για να μη χαθώ στα σύγχρονα σκοτάδια. Μεγάλωσα και με τις γιαγιούλες μου, με πολύ αγάπη και καλοσύνη. Κρατώ στο μυρογυάλι της καρδιάς την αθωότητα του παιδιού που υπήρξα και μυρωδιές πολλές , της ασβεστωμένης αυλής, του βασιλικού, της κανέλας, του μήλου, του αχνιστού ψωμιού, του μούστου... και του Αυγούστου που ήταν και είναι πάντα του γούστου μου. Το ασήμι του φεγγαριού με μαγνητίζει. Αποπειράθηκα να αγγίξω κάποτε ένα φεγγάρι, αυτό που ανατέλλει στον Κάστελλο και πίστεψα πως ήταν δικό μου. Δεν τα κατάφερα... η θεία  Μαρία με γύρισε πίσω, έτσι έλεγε η γιαγιά μου και σταυροκοπιόταν τονίζοντας το '' ευτυχώς  '', μα ποτέ δεν το παραδέχτηκα αυτό το  ευτυχώς... 

Μια νεράιδα είχα συναντήσει εκείνη τη νύχτα. '' Όταν  αγαπήσεις και πονέσεις  θα ’ρθει μόνο του να σε βρει ''  είχε ψιθυρίσει... και μύριζε χώμα βρεγμένο η ανάσα της. 

Ζω στην Κέρκυρα και εργάζομαι στην Επαγγελματική Σχολή του Υπουργείου Τουρισμού. Θαυμάζω το φως  και αγωνίζομαι προσπαθώντας  να πείσω και  να μάθω τα παιδιά  και τα παιδιά μου να ζητούν και να διεκδικούν  τον  αμύθητο θησαυρό της Ζωής και του Έρωτα, με αφετηρία την ψυχή, κρατώντας το νου ελεύθερο, με πράξεις Αγάπης εξυψωμένες στους αιθέρες, για να κρατήσει ο κύκλιος χορός των μικρών θεών και Αύριο... να αγγίξουν τα μυστήρια και το μεγαλείο του σύμπαντος  κοινωνώντας την αιωνιότητα. 

Όταν κλείνω τα μάτια  ταξιδεύω πάντα πίσω απ' τον καιρό και ψάχνω  σημάδια στην πολυτέλεια της μοναξιάς, στις αναμνήσεις, στα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης και στα κόκκινα μήλα του λασιθιώτικου κάμπου, αυτά που κρέμονται  απείραχτα απ’ τις πάχνες  στα χιονισμένα  κλαδιά και λιτανεύουν τα λόγια και τα καρδιοχτύπια  της πρώτης αγάπης κι όταν τ' ανοίγω τα ματοτσίνορα  ξέρω καλά πως... το δάκρυ δεν αφήνει ενθύμια. Είμαι πάντα πρόθυμη στο ταξίδι του νόστου και του Νότου κι όλο μαζεύω στην ανέμη το ασημένιο νήμα, για να ντύσω το δικό μου φεγγάρι Αύριο... μπορεί μια νύχτα του Αυγούστου εκεί στην Κρήτη να  με περιμένει ξανά  στο σταυροδρόμι η ίδια νεράιδα...