Μια κούρσα για τη Χαριγένεια - Χαρούλα Βερίγου

Η κοινωνία ποτέ δεν τους χωράει όλους, γι’ αυτό έχει δημιουργήσει το περιθώριο, για να στέλνει κάποιους εκεί. Όμως, τυχαίνει καμιά φορά κι αυτό το περιθώριο σημαίνει ό,τι και η κορνίζα στις φωτογραφίες των αγαπημένων μας. Συμβαίνει, επειδή η φύση της αγάπης μπορεί να κρύβεται οπουδήποτε, ακόμη κι εκεί. Τη δεκαετία του εβδομήντα, η Χαριγένεια, έρχεται από το πουθενά κι από το περιθώριο και εγκαθίσταται με τη μητέρα και τα δυο της παιδιά στην Κρήτη. Την παρουσία της στη γειτονιά αντιλαμβάνονται πρώτα δυο μάτια καθαρά, της μικρής Ζωής. Μέσα από το βλέμμα και την αισθητική του παιδιού, έτσι όπως μεγαλώνει και εξελίσσεται στο χρόνο, καταγράφεται η διαδρομή της ζωής αυτής της γυναίκας και των ανθρώπων που συναναστρέφεται σε κωμικοτραγικές ή και ακραία τραγικές καταστάσεις. Η Χαριγένεια θα ζήσει τα πάντα, από ένα «αθώο» χαστούκι μέχρι τη βαριά σωματική βία, αλλά και τον έρωτα. Με αντάλλαγμα τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής της και με όρκο σιωπής, (στη διάρκεια της χούντας) θα ανταποκριθεί σε μια απρόσμενη πρόταση. Το τίμημα ακριβό. Ένα μενταγιόν, τα όνειρα και το τυχαίο θα καθορίσουν τη σχέση ανάμεσα στη Ζωή και στη Χαριγένεια στα σαράντα χρόνια που θα ακολουθήσουν μετά τον Ιούλιο του 1974. Όταν θέλει η ζωή να σε λυτρώσει, σου ανοίγει την πόρτα σε έναν καινούριο παράδεισο, εκεί που το αχ του έρωντα ξοδεύεται στη μνήμη του νερού, για να κυλάει ο Αχέροντας με τον καιρό της αγάπης, όταν το τέλος έρχεται απλά και ανώδυνα προοικονομημένο από τη φύση.

Αριθμός σελίδων: 416

ISBN: 978-618-5101-39-8

Ημερομηνία έκδοσης: Μάιος 2017

Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο

Διαστάσεις: 14Χ21

Βιογραφικό

21  Νοεμβρίου του 1962  πιστή στο ραντεβού που είχε ορίσει η μοίρα συνάντησα πρώτη φορά το φως της αυγής στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης. Μεγάλη τύχη να γεννηθώ στο ακριβό  σμίξιμο ή μήπως είναι αλήθεια  χωρισμός, της νύχτας με τη μέρα. Εκεί στο φίλημα του ορίζοντα και της θάλασσας στη Σπιναλόγκα, θαρρώ είναι από τότε ταπεινός προσκυνητής ο λογισμός μου. Οι ρίζες μου, ρίζες τιμής είναι  στο Οροπέδιο Λασιθίου στο Τζερμιάδο. Ανάμεσα στη Δίκτη και τη Σελένα μεγάλωσα, κορφές που ακόμη και τώρα φεγγοβολούν στον ύπνο μου φωτίζοντας διακριτικά τη δική μου  αλήθεια για να μη χαθώ στα σύγχρονα σκοτάδια. Μεγάλωσα και με τις γιαγιούλες μου, με πολύ αγάπη και καλοσύνη. Κρατώ στο μυρογυάλι της καρδιάς την αθωότητα του παιδιού που υπήρξα και μυρωδιές πολλές , της ασβεστωμένης αυλής, του βασιλικού, της κανέλας, του μήλου, του αχνιστού ψωμιού, του μούστου... και του Αυγούστου που ήταν και είναι πάντα του γούστου μου. Το ασήμι του φεγγαριού με μαγνητίζει. Αποπειράθηκα να αγγίξω κάποτε ένα φεγγάρι, αυτό που ανατέλλει στον Κάστελλο και πίστεψα πως ήταν δικό μου. Δεν τα κατάφερα... η θεία  Μαρία με γύρισε πίσω, έτσι έλεγε η γιαγιά μου και σταυροκοπιόταν τονίζοντας το '' ευτυχώς  '', μα ποτέ δεν το παραδέχτηκα αυτό το  ευτυχώς... 

Μια νεράιδα είχα συναντήσει εκείνη τη νύχτα. '' Όταν  αγαπήσεις και πονέσεις  θα ’ρθει μόνο του να σε βρει ''  είχε ψιθυρίσει... και μύριζε χώμα βρεγμένο η ανάσα της. 

Ζω στην Κέρκυρα και εργάζομαι στην Επαγγελματική Σχολή του Υπουργείου Τουρισμού. Θαυμάζω το φως  και αγωνίζομαι προσπαθώντας  να πείσω και  να μάθω τα παιδιά  και τα παιδιά μου να ζητούν και να διεκδικούν  τον  αμύθητο θησαυρό της Ζωής και του Έρωτα, με αφετηρία την ψυχή, κρατώντας το νου ελεύθερο, με πράξεις Αγάπης εξυψωμένες στους αιθέρες, για να κρατήσει ο κύκλιος χορός των μικρών θεών και Αύριο... να αγγίξουν τα μυστήρια και το μεγαλείο του σύμπαντος  κοινωνώντας την αιωνιότητα. 

Όταν κλείνω τα μάτια  ταξιδεύω πάντα πίσω απ' τον καιρό και ψάχνω  σημάδια στην πολυτέλεια της μοναξιάς, στις αναμνήσεις, στα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης και στα κόκκινα μήλα του λασιθιώτικου κάμπου, αυτά που κρέμονται  απείραχτα απ’ τις πάχνες  στα χιονισμένα  κλαδιά και λιτανεύουν τα λόγια και τα καρδιοχτύπια  της πρώτης αγάπης κι όταν τ' ανοίγω τα ματοτσίνορα  ξέρω καλά πως... το δάκρυ δεν αφήνει ενθύμια. Είμαι πάντα πρόθυμη στο ταξίδι του νόστου και του Νότου κι όλο μαζεύω στην ανέμη το ασημένιο νήμα, για να ντύσω το δικό μου φεγγάρι Αύριο... μπορεί μια νύχτα του Αυγούστου εκεί στην Κρήτη να  με περιμένει ξανά  στο σταυροδρόμι η ίδια νεράιδα...